Starania - trzeci trymestr

Nowy doktor początkowo wydawał się trafnym wyborem (został z resztą wybrany na podstawie pozytywnych opinii w Internecie). Zrozumiał, że nie chcę czekać i nie miał żadnego „ale”.
Wysłuchał mnie od początku do końca nie przerywając, zbadał, wytłumaczył, że jeśli w przeciągu 2 cykli nie zajdę w ciążę, wymrozi mi nadżerkę. Zrobił cytologię, mimo że rok od ostatniej nie minął, zapytał o USG piersi (miałam niedawno i wszystko było w porządku). Zaprosił na USG (mimo że miał już komplet pacjentek), żeby zobaczyć, czy pęcherzyk dojrzewa. Skierował na prolaktynę po obciążeniu, następnym razem powie, co dalej. W dodatku uprzejmy, uśmiechnięty, elegancki, ehh... Już się nie dziwię, że wszystkie pacjentki poprawiały się w lusterku przed wizytą.  Jeden minus – również w żaden sposób nie zareagował na  moje bolesne miesiączki (a naprawdę uważam, że co najmniej 24 godziny bólu, na który tylko lekko pomaga ketonal, tarzanie się po podłodze i biegunka, która przez cały dzień trzyma w toalecie, to chyba jednak nie jest norma).

Tego samego dnia odwiedziłam też endokrynologa. Pani doktor starsza, spokojna, najchętniej nic by nie mówiła, ale do tego dopuścić nie mogłam. Pomacała tarczycę, sprawdziła łokieć (???), zerknęła na TSH (miałam blisko 3,9) i powiedziała, że powinno być najwyżej 2,8, ale według niej to nie jest przyczyną niepowodzeń. Nie dałam za wygraną. Przecież TSH u starajacych się powinno być  okolicach 1! Pani doktor złamała się, zatryumfowałam. Przeprowadziła skomplikowany wywiad: zapytała ile mam wzrostu, ile ważę i czy miałam ostatnio wahania wagi (a jakże – 7 kg przytyłam w ciągu pół roku). Powiedziała, acz niechętnie, że możemy zacząć leczenie małą dawką euthyroksu. Słowem o USG tarczycy nie wspomniała, ale i tak wybiegłam z gabinetu jak na skrzydłach, już widziałam swoją owulację i rywalizację plemników alfa. I tu przegrałam, co okazało się dopiero w aptece.

Pani doktor wystawiła nieważną receptę – zapomniała się podpisać, w dodatku wystawiła datę miesiąc wcześniejszą. Nerwy, nagromadzony stres i fakt, że tamtej nocy nie spałam w ogóle sprawiły, że na pewno nie zachowałam się tak, jakbym chciała, jak zachowują się dorośli ludzie – zrobiłam aptekarzowi awanturę, a potem w domu z bezsilności przepłakałam kilka godzin. Oczywiście wcześniej zadzwoniłam do przychdni, pani doktor już nie było, ktoś inny miał mi wystawić receptę w ciągu godziny. Czekałam dwa dni – dobre i to. Niestety – kolejna wizyta u lekarza mnie nie podbudowała. Według dermatologa moje zmiany pojawiające się na żuchwie i stan włosów (nadmiernie, naprawdę, wypadające i wymagające mycia dwa razy dziennie – nawet w okresie dojrzewania tak nie miałam) to ewidentna sprawa zaburzeń hormonalnych. Wspomniana już pani endokrynolog skwitowała to w następujący sposób: „Dermatolodzy mają to do siebie, że lubią sobie wymyślać”. Jednak...

Na kolejnej wizycie ginekolog, do którego udałam się na USG, twierdzi, że to ewidentne objawy PCO. Jak również to, że nagle przytyłam 7 kg (zawsze byłam chuderlawa, moje BMI oscylowało na granicy niedowagi, teraz mam 19,5). Na USG PCO widoczne i bezsporne, jeden jajnik jeszcze dający nadzieję, bo widać jakiś dominujący pęcherzyk, drugi - pojemność 11,8 ml i powyżej 12 drobnych pęcherzyków. Pomyśleć, że gdybym została pod opieką poprzedniego lekarza, o PCO dowiedziałabym się za jakieś 1,5 roku (bo nie widział potrzeby jakichkolwiek badań, przecież mam jeszcze czas...). Wracam do lekarza prowadzącego, dla pewności robi jeszcze jedno badanie i potwierdza diagnozę – PCO. Jestem w szoku, ale przynajmniej wiem, z czym to się je. Dostaję metformax 500 dwa razy dziennie – przez dwa tygodnie praktycznie nie mogę jeść, co zjem, to zwracam, męczą mie biegunki i stany omdleniwe. Rezygnuję z porannej dawki i jest w porządku.

Na początku sierpnia kolejny raz badam hormony – TSH mimo euthyroksu rośnie i jest już powyżej 4, a prolaktyna wynosi 150% normy i wzrasta 8 razy po obciążeniu. Dostaję bromergon i lekko podwyższoną dawkę euthyroksu. W tym czasie czuję się nieco lepiej, zwłaszcza psychicznie, ale cykle nadal się wydłużają, a przy miesiączce bez ketonalu nie jestem w stanie funkcjonować. W ogóle. Przed wrześniową wizytą po raz kolejny kontroluję hormony – w końcu TSH zaczyna ładnie spadać, już tylko 1,92, jest dobrze. Za to prolaktyna.... Wynosi 20 jednostek przy normie od 100. Na wizycie dowiaduję się jednak, że przy hiperprolaktynemii tak bywa i mam się nie martwić.  Doktor robi USG, znów prawy jajnik wskazuje na PCO (metformax chyba nie pomaga), na lewym – pęcherzyk dominujący 14 mm. Podobno owulacja ma być za trzy dni (nie wierzę w to, to 15 dzień cyklu, a moje cykle trwają powyżej 35 dni), a jeśli nie zajdę w ciążę, to ewentualnie mam do niego przyjść. O wymrażaniu nadżerki już nie wspomina. Jest wręcz przekonany, że ciąża będzie, czyli... Nie będzie monitoringu cyklu, który poprzednim razem mi obiecał.

Dlaczego sytuacja mnie irytuje? Poprzednim razem byłam u niego w tym samym dniu cyklu i wyglądało to dokładnie tak samo – pęcherzyk dominujący na lewym i 14 mm, miałam się starać i przyjść za miesiąc w razie niepowodzenia. I teraz pytanie, czy pan doktor wróży? Dlaczego nie można sprawdzić, czy to jajo jednak pęka? Czy co miesiąc mam chodzić, dowiadywać się, że za 3 dni przewidywana jest owulacja? Przecież mam PCO – to wystarczający powód, żeby upewnić się, czy do owulacji dochodzi, ponieważ przy tym schorzeniu nie jest to oczywiste. Dodatkowo, według moich obserwacji, jeśli owuluję, to w okolicach 21-23 dnia cyklu. Jestem dokładnie w tym samym miejscu, co trzy i dwa miesiące temu. Dokładnie –  ta sama wielkość jaja, ten sam policystyczny jajnik, te same leki i wizyta kontrolna za miesiąc. Tracę zaufanie. A doktor wygląda na bezradnego.

Kończę dziewiąty miesiąc starań o dziecko. I nadal nie jestem mamą.